Ang kwento mo ay talagang nakakataba ng puso at sabay rin ay nakakaiyak. Kung nais mong iayos ito sa anyo ng isang maikling sanaysay o post (para sa journal, social media, o kahit speech), narito ang isang mas maayos at mas emosyonal na pagkakalahad:
“Tatlong Estudyante at Isang Tuyo”
Pagkatapos kong kumain ng tanghalian, nagpasya akong maupo sa may bintana—umaasang makasagap man lang ng kahit konting signal. Habang nakaupo at nakatanaw, may tatlong estudyante akong napansin sa likod ng paaralan. Hindi sila kumakain sa loob ng silid-aralan o sa canteen, kundi sa lilim ng isang puno sa likod ng gusali.
Doon ako naantig.
Hawak nila ang isang maliit na lalagyan ng kanin at isang pirasong tuyo. Habang nag-aagawan sa bawat subo, narinig kong sinabi ng isa:
“Dito na lang tayo… inaasar kasi tayo sa loob dahil isang tuyo lang ulam natin.”
“Ito lang po kasi kinaya ni Mama…”, sabi pa ng isa, sabay abot ng parte ng tuyong ulam.
“Kain na tayo—akin ang ulo, sayo ang buntot, sayo ang gitna. Subo-subo lang, tapos balik na tayo sa room.”
Habang pinagmamasdan ko sila, hindi ko napigilang mapaluha. Sa gitna ng kakulangan, nandoon ang malasakit. Sa simpleng tuyo, nandoon ang paghahati, ang pagmamalasakitan, at ang dangal.
Ang tatlong batang iyon ang paalala sa akin kung gaano kahalaga ang pagkakaroon ng puso sa gitna ng kahirapan. Sa isang tuyong ulam, nakita ko ang tunay na yaman—ang kabutihan, ang pagkakaibigan, at ang pagmamahal sa isa’t isa.
Gusto mo bang gawing spoken word ‘to, poem, o isalin sa Ingles para sa mas malawak na audience?
