Ang kwento ni Tatay ay tunay na tumatagos sa puso. Isa itong paalala ng katotohanan ng maraming Pilipino na patuloy na nagsusumikap, hindi para yumaman, kundi para lang may maipangtawid gutom sa araw-araw. Sa kabila ng kaniyang edad at hirap sa paglalakad, pinipili pa rin niyang lumaban at magtrabaho—isang larawan ng dedikasyon, sakripisyo, at pagmamahal sa buhay.
Ang ganitong kwento ay hindi lang dapat maging “viral”, kundi maging inspirasyon at panawagan sa lipunan na mas bigyang-pansin ang mga tulad ni Tatay—ang mga senior citizen na sa halip na nagpapahinga, ay napipilitang magtrabaho dahil sa kakulangan sa suporta at oportunidad.
Nakakalungkot mang isipin, pero ganito ang realidad ng ilan sa ating mga kababayan. Sana’y magsilbing tulay ito para sa mga taong may kakayahang tumulong—mga organisasyon, lokal na pamahalaan, o kahit mga indibidwal na nais magpaabot ng kaunting tulong kay Tatay.
Kung gusto mong gumawa tayo ng post o caption para makatulong kay Tatay o para mas mapalaganap ang awareness, sabihin mo lang—handa akong tumulong.
